ఎవరి నుండి ఏం కావాలి?
ప్రపంచానికి దూరమవుతామేమోనని నిరంతరం మాట ద్వారా, చేత ద్వారా అస్థిత్వపు పోరాటంలో పెనుగులాడడం.. మనల్ని మనకు కాకుండా చేస్తోంది…
విషయమేమిటో అర్థం కావాలంటే…
మనిషి సంఘజీవి.. సంఘంతో కలిసి మెలసి ఉంటే సంఘం హర్షిస్తుంది… మనిషికి మానసిక భరోసానూ లభిస్తుంది…
ఒక సగటు మనిషిగా మనం సంఘం నుండి ఆశించవలసిన దానికన్నా ఎక్కువ ఆశించడం మొదలెట్టినప్పుడే వ్యర్థప్రయాసలు మొదలవుతాయి…
సొసైటీ, మనుషులూ మన జీవితంలో play చెయ్యాల్సిన role చాలా కొద్ది భాగమే… కానీ మనం చాలా expect చేస్తున్నాం….
మనకు అప్రిషియేషన్ సొసైటీ నుండే రావాలీ.. మన ఇగోలు సొసైటీ చేతే శాటిస్ఫై చేయబడాలి… మనం కోరుకునే “రాముడు మంచి బాలుడు” ఇమేజ్ సొసైటీ నుండే కావాలి….
అప్రిషియేషన్, ఇగో సంతృప్తి, క్లీన్ ఇమేజ్ వంటివి సొసైటీ ద్వారా ఒకప్పుడూ మనుషులకు లభించేవి.. ఇప్పుడూ లభిస్తున్నాయి… అయితే తేడా అల్లా.. ఇప్పుడు మనం చేసే ప్రతీ పనీ ఆ results వస్తాయా లేదా అన్న expectationతో చేస్తున్నాం… అంతకుముందు మనం గుడ్డిగా పని చేసుకుంటూ పోతే అవి ఆటోమేటిక్గా వచ్చేవి.
———————-
సో మనిషి నిరంతరం సొసైటీ తనకి కొమ్ము కాయాలనుకుంటున్నాడు… తాను చేసే ప్రతీ పనీ గుర్తింపూ, అప్రిషియేషన్, మంచో, చెడ్డో, న్యూట్రలో ఏదో ఒక ఇమేజ్ అందరూ గుర్తుంచుకునేది కావాలని తాపత్రయపడుతున్నాడు.. అందుకే ఈ మధ్య “I am very bad boy.. I am very bad girl… I am typical to understand” అంటూ తమకి తాము ప్రత్యేకతను ఆపాదించుకుంటూ మనుషులు taglineలు తగిలించుకుంటున్నారు.
ప్రపంచం కోసం పనిచేయడం వేరు… ప్రపంచం నుండి ఆశిస్తూ పనిచేయడం వేరు…
ఎప్పుడైతే ఈ రెండింటి మధ్యా సన్నటి గీతా చెరిగిపోయిందో..
గొప్ప గొప్ప వాళ్లు కూడా ప్రపంచం కోసం పనిచేయడం మానేసి… ప్రపంచం నుండి ఆశిస్తూ పనిచేయడం మొదలెడుతున్నారు.. వారికున్న సహజసిద్ధంగా వచ్చే fragranceని కూడా చేజేతులా పోగొట్టుకుంటున్నారు.
మనల్ని మనం మార్కెట్ చేసుకోవడం.. ప్రపంచం దృష్టిలో ఓ గొప్ప ఇమేజ్లో నిలబెట్టుకోవాలనుకోవడం… క్రేజీగా ఉండొచ్చు.. కొంత థ్రిల్నీ, అప్రిషియేషన్నీ సాధించి పెట్టొచ్చు…
కానీ…….
మనం ప్రశాంతంగా ఉండలేకపోతున్నాం…
ఎదుటి వారు మన ఇగో సంతృప్తి పరిస్తేనే మనకు సంతోషం వస్తుందనుకుంటే.. ఇగోలతోనూ, మనుషులతోనూ పనిలేని మన స్వంత సంతోషం మనం మర్చిపోయినట్లే కదా?
ఎదుటి వారు అప్రిషియేట్ చేస్తేనే మన రొమ్ములు పొంగిపోతున్నాయంటే… మనం తినే ఆహారం ద్వారా సమకూరే శక్తీ.. ఆ శక్తి ద్వారా జ్వలించాల్సిన fire మనలో చల్లారిపోతున్నట్లే కదా?
———————————-
నిరంతరం ఎక్కడోచోట మొహం దేబిరించుకుని పొగడ్తల కోసమో, స్ఫూర్తి కోసమో, ఇగో సంతృప్తి పడడం కోసమో వేచి చూస్తున్నామంటే మనం ఫిజికల్లీ అండ్ మెంటల్లీ unfit అనే కదా అర్థం?
ధన్యవాదాలు
ప్రపంచానికి దూరమవుతామేమోనని నిరంతరం మాట ద్వారా, చేత ద్వారా అస్థిత్వపు పోరాటంలో పెనుగులాడడం.. మనల్ని మనకు కాకుండా చేస్తోంది…
విషయమేమిటో అర్థం కావాలంటే…
మనిషి సంఘజీవి.. సంఘంతో కలిసి మెలసి ఉంటే సంఘం హర్షిస్తుంది… మనిషికి మానసిక భరోసానూ లభిస్తుంది…
ఒక సగటు మనిషిగా మనం సంఘం నుండి ఆశించవలసిన దానికన్నా ఎక్కువ ఆశించడం మొదలెట్టినప్పుడే వ్యర్థప్రయాసలు మొదలవుతాయి…
సొసైటీ, మనుషులూ మన జీవితంలో play చెయ్యాల్సిన role చాలా కొద్ది భాగమే… కానీ మనం చాలా expect చేస్తున్నాం….
మనకు అప్రిషియేషన్ సొసైటీ నుండే రావాలీ.. మన ఇగోలు సొసైటీ చేతే శాటిస్ఫై చేయబడాలి… మనం కోరుకునే “రాముడు మంచి బాలుడు” ఇమేజ్ సొసైటీ నుండే కావాలి….
అప్రిషియేషన్, ఇగో సంతృప్తి, క్లీన్ ఇమేజ్ వంటివి సొసైటీ ద్వారా ఒకప్పుడూ మనుషులకు లభించేవి.. ఇప్పుడూ లభిస్తున్నాయి… అయితే తేడా అల్లా.. ఇప్పుడు మనం చేసే ప్రతీ పనీ ఆ results వస్తాయా లేదా అన్న expectationతో చేస్తున్నాం… అంతకుముందు మనం గుడ్డిగా పని చేసుకుంటూ పోతే అవి ఆటోమేటిక్గా వచ్చేవి.
———————-
సో మనిషి నిరంతరం సొసైటీ తనకి కొమ్ము కాయాలనుకుంటున్నాడు… తాను చేసే ప్రతీ పనీ గుర్తింపూ, అప్రిషియేషన్, మంచో, చెడ్డో, న్యూట్రలో ఏదో ఒక ఇమేజ్ అందరూ గుర్తుంచుకునేది కావాలని తాపత్రయపడుతున్నాడు.. అందుకే ఈ మధ్య “I am very bad boy.. I am very bad girl… I am typical to understand” అంటూ తమకి తాము ప్రత్యేకతను ఆపాదించుకుంటూ మనుషులు taglineలు తగిలించుకుంటున్నారు.
ప్రపంచం కోసం పనిచేయడం వేరు… ప్రపంచం నుండి ఆశిస్తూ పనిచేయడం వేరు…
ఎప్పుడైతే ఈ రెండింటి మధ్యా సన్నటి గీతా చెరిగిపోయిందో..
గొప్ప గొప్ప వాళ్లు కూడా ప్రపంచం కోసం పనిచేయడం మానేసి… ప్రపంచం నుండి ఆశిస్తూ పనిచేయడం మొదలెడుతున్నారు.. వారికున్న సహజసిద్ధంగా వచ్చే fragranceని కూడా చేజేతులా పోగొట్టుకుంటున్నారు.
మనల్ని మనం మార్కెట్ చేసుకోవడం.. ప్రపంచం దృష్టిలో ఓ గొప్ప ఇమేజ్లో నిలబెట్టుకోవాలనుకోవడం… క్రేజీగా ఉండొచ్చు.. కొంత థ్రిల్నీ, అప్రిషియేషన్నీ సాధించి పెట్టొచ్చు…
కానీ…….
మనం ప్రశాంతంగా ఉండలేకపోతున్నాం…
ఎదుటి వారు మన ఇగో సంతృప్తి పరిస్తేనే మనకు సంతోషం వస్తుందనుకుంటే.. ఇగోలతోనూ, మనుషులతోనూ పనిలేని మన స్వంత సంతోషం మనం మర్చిపోయినట్లే కదా?
ఎదుటి వారు అప్రిషియేట్ చేస్తేనే మన రొమ్ములు పొంగిపోతున్నాయంటే… మనం తినే ఆహారం ద్వారా సమకూరే శక్తీ.. ఆ శక్తి ద్వారా జ్వలించాల్సిన fire మనలో చల్లారిపోతున్నట్లే కదా?
———————————-
నిరంతరం ఎక్కడోచోట మొహం దేబిరించుకుని పొగడ్తల కోసమో, స్ఫూర్తి కోసమో, ఇగో సంతృప్తి పడడం కోసమో వేచి చూస్తున్నామంటే మనం ఫిజికల్లీ అండ్ మెంటల్లీ unfit అనే కదా అర్థం?
ధన్యవాదాలు
Comments
Post a Comment